Otóż nie! Jedną z przydatnych funkcjonalności SOLIDWORKS jest możliwość tworzenia inteligentnych komponentów, a dokładniej chodzi o „Odniesienie wiązania„. Taki komponent jest w stanie dodać nam do złożenia, zarówno dodatkowe części jak i operacje. Jednak w poniższym artykule skupię się na możliwości auto-dopasowania rozmiaru w oparciu o średnicę.
Zagadnienie opiszę na przykładzie umieszczania nakładki na końcówki rur o różnych średnicach. Ważnym jest odpowiednie przygotowanie naszej części do czego wykorzystam dodatkowe złożenie o nazwie „TEST”, w którym zdefiniuję inteligentny komponent.
Krok 1: W złożeniu „TEST” na przykładowym walcu wiążę komponent „Nakładka” wiązaniami: koncentryczne i wspólne (można w tym celu również skorzystać z inteligentnych wiązań i przeciągnąć krawędź pomiędzy ścianą cylindryczną i płaską, przytrzymując klawisz ALT).
Krok 2: Z menu Narzędzia wybieramy „Utwórz inteligentny komponent”
Krok 3: W menadżerze właściwości PropertyManager wskazujemy:
- Inteligentny komponent – w tym przypadku jest to nakładka,
- pomijamy sekcje Komponenty oraz Operacje,
- Auto-dopasowanie rozmiaru – w którym zaznaczamy pole Średnica oraz wskazujemy ścianę cylindryczną, którą wykorzystaliśmy w wiązaniu koncentrycznym.
Krok 4: Definiujemy Tabelę konfiguratora
Warto tutaj zaznaczyć, że część Nakładka.sldprt została utworzona z różnymi konfiguracjami (ich nazwy odpowiadają średnicy wewnętrznej nakładki)
UWAGA!!! Aby wszystko prawidłowo działało w właściwościach konfiguracji powinniśmy odznaczyć pozycję „Wygaś nowe operacje” w sekcji zaawansowanych opcji.
W tabeli należy zdefiniować, która konfiguracja ma zostać użyta przy wstawianiu na daną średnicę (minimum i maksimum). Jeżeli dla dwóch konfiguracji będzie przypisana ta sama średnica, w takim wypadku przy wstawieniu będziemy zapytani o konfigurację (spośród tych, które są przypisane do danej średnicy) – zostało to zaprezentowane przy wstawianiu komponentów w kroku 7. Konfiguracja „25” oraz „Domyślna” zostały przypisane do tego samego zakresu średnic.
Po wprowadzeniu wartości klikamy OK aby zamknąć tabelę konfiguratora, i kolejne OK aby zatwierdzić inteligentny komponent. Na koniec zapisujemy złożenie tak, aby program zapisał nam również zmiany wprowadzone w części.
Krok 5: Po otworzeniu części w oddzielnym oknie możemy zauważyć, że dla inteligentnego komponentu zostało utworzone odniesienie wiązania, które będzie powodowało utworzenie wiązania koncentrycznego przy wstawianiu takiej części.
Krok 6 (opcjonalnie): Ze względu na szczególny przypadek naszej części warto dodać możliwość powiązania ściany płaskiej wiązaniem „Wspólnie”. W tym celu musimy edytować odniesienie wiązania o nazwie SmartPartSensor i dodać kolejne odniesienia tak jak przedstawiłem poniżej i zapisujemy część.
Krok 7: Wstawiamy komponent do złożenia. Jeżeli zostanie upuszczony na zewnętrzną ścianę w pobliżu końcowej krawędzi (przy zdefiniowaniu tak jak w kroku 6) to utworzy nam wiązania koncentryczne i wspólne oraz dopasuje konfigurację:
- w przypadku średnicy określonej tylko dla jednej konfiguracji wstawia od razu,
- w przypadku średnicy określonej w dla kilku konfiguracji musimy wskazać jedną z nich
- w przypadku średnicy spoza zakresu musimy wskazać jedną spośród wszystkich konfiguracji.