W jednym z moich artykułów poruszyłem temat tworzenia konfiguracji w częściach i złożeniach. Oczywiście temat nie został wyczerpany, ponieważ zawsze możemy wpaść na jakiś nowy pomysł wykorzystania konfiguracji lub rozszerzenia ich możliwości. Jednym z takich pomysłów jest możliwość wykorzystania konfiguracji i zmiennych jednocześnie.
Konfiguracje
Po co w zasadzie robi się konfiguracje? W skrócie, dla przyspieszenia pracy. Konfiguracje mają za zadanie zmodyfikować drzewo historii (parametry, użyte operacje) w celu zbudowania konkretnej wersji modelu. Także konfiguracji używamy do zdefiniowania gotowych przypadków wersji naszego modelu i/lub złożenia. Dzięki temu nie musimy szukać pliku, w którym mamy zapisaną konkretną wersję naszego modelu, tylko otwieramy 1 plik zawierający wszystkie przypadki, które możemy modyfikować i dodawać kolejne.
Zmienne
No to drugie pytanie tyczy się zmiennych, po co ich używamy? W skrócie, dla przyspieszenia pracy :D. Zmienne mają za zadanie sterować parametrami jednej lub kilku operacji, ich wymiarów, mogą też być wykorzystywane funkcje matematyczne i równania zawierające zmienne globalne. Także zmiennych będziemy używali w momencie, gdy chcemy wprowadzać zależności między wymiarami, gdy będziemy chcieli przy pomocy kilku zmiennych sterować dużą liczbą wymiarów oraz w momencie gdy nasz model jest „robiony na wymiar”, czyli nie jesteśmy w stanie lub nie chcemy przewidywać wszystkich jego wersji.
Połączenie zmiennych i konfiguracji
Połączenie zmiennych i konfiguracji może dodatkowo uprzyjemnić pracę, ponieważ możemy posiadać konfigurację (nazwijmy ją Domyślną) w której mamy możliwość zmiany wymiarów przy pomocy zmiennych w dowolny sposób, posiadać konfiguracje z predefiniowanymi wersjami naszego modelu, które mogą zawierać zmienne sterujące wieloma wymiarami. Dzięki czemu nie będziemy musieli ręcznie przeliczać ich wartości, a poza tym będziemy musieli wprowadzić mniejszą ilość danych (jeżeli zmienna jest wprowadzona w kilku miejscach [wartościach wymiarów, równaniach, funkcjach matematycznych]).
Mylącym może być brak możliwości dodania zmiennej do tabeli konfiguracji. Struktura danych SOLIDWORKS wymaga, żeby dane w tabeli konfiguracji i tabeli równań były od siebie rozdzielone. Natomiast nie ma blokady, która uniemożliwiłaby zastosowania obu technik. W takim przypadku dobrze jest w pierwszej kolejności utworzyć kilka konfiguracji, żebyśmy mogli następnie wprowadzić wartości zmiennych przypisane do konkretnych konfiguracji. Poniżej przedstawię tą technikę na prostym przykładzie.
Krok 1
Wprowadzamy zmienną „L” o wartości 150 mm do tabeli równań.
Krok 2
Budujemy model, w którym szerokość prostokąta jest równa wartości „L”, wysokość to „L”/2, a głębokość wyciągnięcia „L”/3. Na jednej ze ścian dodajemy zaokrąglenie o promieniu 10 mm.
Klikamy PPM na operacji Zaokrąglenie1 i wybieramy opcję Konfiguruj operację. Otworzy się tabela konfiguracji, w której wpisujemy nazwy nowych konfiguracji i w ostatniej zaznaczamy wygaszenie operacji Zaokrąglenie1.
Skoro mamy już dodaną zmienną i utworzone konfiguracje, to możemy zmienić wartość zmiennej dla odpowiedniej konfiguracji i w ten sposób sterować kilkoma wymiarami na raz. Otwieramy tabelę równań i zmieniamy wartość zmiennej. Nową wartość możemy przypisać do bieżącej konfiguracji, do wszystkich konfiguracji albo do kilku wybranych.
Warto zaznaczyć, że po utworzeniu kilku konfiguracji możemy się pomiędzy nimi przełączać z poziomu tabeli równań. W prawym górnym rogu pojawi się menu rozwijalne z listą konfiguracji.
