W tym artykule omówimy konfigurację biblioteki części znormalizowanych Toolbox. Na wstępie chciałabym zaznaczyć, że biblioteka dostępna jest dla wersji SOLIDWORKS Professional oraz SOLIDWORKS Premium
Czym jest biblioteka TOOLBOX?
Biblioteka Toolbox obsługuje międzynarodowe standardy, takie jak: ANSI, AS, GB, BSI, CISC, DIN, GB, ISO, IS, JIS oraz KS. W skład biblioteki wchodzą m.in. takie elementy jak: łożyska, śruby, nakrętki, kołki, podkładki i wiele innych.
Kiedy w firmie korzystamy ze standardowych części z biblioteki, warto na samym początku skonfigurować bibliotekę w taki sposób, aby pozostawić (lub dodać nowe) normy, które są rzeczywiście używane.
Jak skonfigurować TOOLBOX?
Do konfiguratora można wejść na dwa sposoby, pierwszym z nich jest wybranie ikony śrubki (Konfiguruj Toolbox) w prawym górnym rogu biblioteki projektu. Drugą opcją jest wejście poprzez opcje → opcje systemu i w zakładce kreator otworów/toolbox mamy przycisk konfiguruj.
Konfigurator otworzy się w osobnym oknie. Możliwe, że otworzy się już w jakiejś konkretnej zakładce, ale klikając ikonę domku na samej górze zobaczymy informacje takie jak na poniższym zrzucie ekranu:
Ustawienia TOOLBOX – kategorie
Toolbox podzielony jest na 5 kategorii:
- Kreator otworów
- Dostosuj sprzęt
- Zdefiniuj ustawienia użytkownika
- Ustaw zezwolenia
- Skonfiguruj łączniki Smart Fastener
- Utwórz konfigurację – tworzy pojedynczy plik części, w którym po dodaniu kolejnej konfiguracji do złożenia tworzona jest nowa konfiguracja, czyli nie wszystkie na raz a na bieżąco tworzone są nowe konfiguracje;
- Utwórz części – podczas generowania odpowiedniej konfiguracji elementu tworzony jest osobny plik części, ta opcja może być przydatna dla osób, które mają wspólną bazę komponentów Toolbox z wieloma osobami i aby uniknąć niepotrzebnym błędów i edycji tworzone są osobne pliki;
- Utwórz części przez Ctrl i przeciągnij – jest to połączenie dwóch powyższych ustawień, domyślnie tworzone jest nowa konfiguracja, ale jeśli chcemy dodać konfigurację jako nowy komponent to należy przeciągnąć element z biblioteki mając jednocześnie wciśnięty Ctrl.
W tym artykule omówimy cztery pierwsze punkty. Ostatni punkt, czyli konfiguracja łączników Smart Fastener jest tematem na osobny artykuł.
TOOLBOX – kreator otworów
W pierwszej zakładce mamy możliwość konfiguracji informacji pojawiających się w kreatorze otworów podczas tworzenia nowych otworów w SOLIDWORKS. W głównym oknie możemy zdecydować, które ze standardów chcemy wykorzystywać, a które powinny zostać ukryte, dzięki temu unikniemy długiej listy rozwijanej z nieużywanymi przez nas normami do wyboru.
Przy standardzie ISO widzimy trochę inny sposób zaznaczenia. Oznacza to, że ten standard został w jakiś sposób zmodyfikowany. Wchodząc dalej w konkretny folder możemy zdecydować, które z rodzajów otworów chcemy móc wybierać.
Na poziomie wyboru konkretnych otworów pojawiają się dwie ikony folderów w lewym górnym rogu. Pierwsza z nich oznacza powrót do folderu wyżej, a druga możliwość skopiowania standardu. Kopiowanie standardu jest dobrą opcją, jeśli nie chcemy ingerować w oryginalne standardy, a potrzebujemy zmodyfikować konkretne parametry otworów czy śrub.
Po wejściu już do konkretnego folderu otworów pojawia się okno, gdzie są wypisane wszystkie typy otworów. Mamy możliwość zdecydowania, które rozmiary chcemy mieć pokazane, a które nie. Na tym poziomie warto wyłączać zamiast usuwać poszczególne rozmiary, aby w razie potrzeby przywrócić dany rozmiar z powrotem.
Po lewej stronie posiadamy także zakładki dotyczące danych gwintu oraz prześwitów śrub, które też możemy odpowiednio włączać lub edytować wartości. Plus na samej górze pozwala nam dodać nowy rozmiar otworu.
W moim przypadku zostawiłam tylko otwory o rozmiarach M5, M6, M8, M10, M12, M16 oraz M20. Po wybraniu operacji kreatora otworu w SOLIDWORKS, dla danego standardu (1), typu otworu pogłębianego (2), będą pojawiać się tylko zaznaczone w konfiguratorze rozmiary otworów (3).
Dostosuj sprzęt
Kolejna zakładka dotyczy już bezpośrednio komponentów znormalizowanych, które możemy wstawić do złożenia. Tutaj oprócz opcji okna do wyłączenia odpowiednich norm pojawiają się dodatkowe opcje poniżej.
Opcje, które zapiszemy/zaznaczymy w tym miejscu będą przypisanie globalnie do wszystkich wskazanych standardów. W opcjach ogólnych mamy możliwość zaznaczenia możliwości na dostosowaną nazwę konfiguracji oraz niestandardowe oznaczenie. Jak przejdziemy do edycji konkretnego elementu to pojawi się tam odpowiednia kolumna, której dotyczy ta opcja. W momencie, gdy w tym miejscu któraś z nich byłaby zaznaczona to byłaby możliwość edycji danej komórki elementu. Wyjaśnię to też za w dalszej części.
Kolejna globalna zmiana, którą można dokonać to zmiana koloru części. Domyślnie wszystkie części Toolbox są w kolorze szarym, ale nic nie stoi na przeszkodzie, aby dodać do nich inny kolor. Wtedy części te, oprócz odpowiedniej ikony śrubki w drzewie będą wstawione w danym kolorze, dzięki czemu łatwo je będzie odróżnić od pozostałych elementów.
Będąc cały czas w sekcji globalnych opcji mamy możliwość dodania właściwości dostosowanej. Dana właściwość może, ale nie musi, być wykorzystana na poziomie poszczególnych elementów Toolbox.
W przykładzie jest dodana właściwość dostosowana o nazwie „Część Toolbox”. Taka właściwość będzie traktowana jako właściwość specyficzna dla konfiguracji oraz pokazywana w mendżerze właściwości. Poniżej możemy zdecydować czy właściwość ma być wyświetlana jako zwykłe pole tekstowe, gdzie wpisujemy dowolną wartość, czy jako wybór konkretnej wartości z listy rozwijanej.
W przykładzie wpisałam jeszcze wartość domyślną, która powinna się wyświetlać w każdej komórce elementu posiadającego daną właściwość dostosowaną. Takie oznaczenie może być przydatne np. podczas tworzenia tabeli listy materiałowej na rysunku, gdzie chcemy mieć informację, które części pochodzą z biblioteki.
Przechodząc już do konkretnego folderu ze śrubami możemy zdecydować, które typy chcemy mieć wyświetlane w trakcie wstawiania części.
Wchodząc folder niżej przechodzimy już bezpośrednio do konfiguracji poszczególnego typu śruby. Na tym poziomie możemy dodać zdefiniowaną wcześniej właściwość.
Tutaj struktura jest trochę inna niż dla otworów, ponieważ w dolnej części pojawia się lista wszystkich dostępnych śrub (elementów) dla danego typu i aktualizuje się automatycznie po zaznaczeniu odpowiednich opcji z górnego obszaru. W tej dolnej sekcji właśnie pojawia też kolumna ze zdefiniowaną właściwością.
Natomiast po przewinięciu tabeli w prawo widzimy 3 kolumny, które zawsze są możliwe do wypełniania.
Obok nich znajdują się też kolumny oznaczenie oraz nazwa konfiguracji, które w tym momencie są wyszarzone. Ich odblokowanie może być sterowane z poziomu głównych opcji, o których wspominałam na początku tego punktu, ale także w tym oknie, w którym się znajdujemy.
W standardowych właściwościach ogólnych też posiadamy odpowiednie checkboxy, ale dotyczą one już tylko tego konkretnego typu.
Następnie w standardowych właściwościach mamy kilka zakładek, w których możemy odpowiednio wyfiltrować potrzebne nam rozmiary śrub, rodzaj wykończenia, długość czy sposób wyświetlania śruby.
Gwint może być wyświetlany na trzy sposoby: kosmetyczny, schematyczny oraz uproszczony. Pierwszy z nich oznacza, że wyświetlana jest tylko tekstura określająca zarys gwintu, drugi rodzaj generuje fizycznie gwint, co może zwiększyć nam wielkość pliku oraz wydłużyć czas przebudowy modelu. Ostatnia opcja nie wyświetla gwintu wcale.
W momencie, kiedy już powyłączamy nieużywane wielkości śrub i dopasujemy odpowiednio resztę parametrów to w dolnej sekcji zauważymy, że lista elementów uległa mocno zawężeniu.
Taką listę możemy eksportować do pliku excel, gdzie możliwa jest edycja większej liczby komórek na raz, np. dodanie odpowiednich numerów części czy opisu. Tabelę potem można z powrotem importować do konfiguratora Toolbox.
Po skonfigurowaniu całej biblioteki zarówno otworów jak i komponentów Toolbox ważne jest zapisanie zmian. Zapisywanie może potrwać kilka/kilkanaście minut w zależności od liczby wprowadzonych zmian. Przycisk zapisz znajduje się w lewym górnym narożniku.
Po prawidłowym zapisaniu zmian należy uruchomić program SOLIDWORKS ponownie i następnie można przetestować wprowadzone zmiany.
W bibliotece projektu wyświetlają się już tylko wybrane wcześniej standardy.
Części Toolbox dodajemy na poziomie złożenia przeciągając elementy bezpośrednio z biblioteki. Części te posiadają wewnętrznie stworzone odniesione wiązania, więc przeciągając można od razu nakierować na ścianę lub krawędź cylindryczną aby dodać wiązanie.
Po wstawieniu komponentu po lewej stronie pojawia się możliwość wybrania odpowiedniego rozmiaru oraz długości. Wszystkie parametry są zgodne z tymi wprowadzonymi w konfiguratorze.
TOOLBOX – Ustawienia użytkownika
Wracając z powrotem do konfiguratora Toolbox przechodzimy do zakładki z ustawieniami:
Z tego poziomu możemy przede wszystkim zdecydować w jaki sposób mają być zapisywane poszczególne konfiguracje danych komponentów:
TOOLBOX – uprawnienia
W tej zakładce możemy stworzyć konto użytkownika (admina), który będzie miał nadzór nad wszystkimi ustawieniami w konfiguratorze oraz można zdecydować co zwykły użytkownik będzie mógł edytować.
Zalecane jest, aby w firmie edycją Toolbox zajmowała się jedna konkretna osoba, tak aby uniknąć przypadkowych zmian w plikach.
Tym o to sposobem dotarliśmy do końca tego artykułu. Mam nadzieje, że po jego przeczytaniu będą potrafili Państwo samodzielnie skonfigurować swoją własną lub firmową bibliotekę Toolbox.
Gdyby jednak chcieli Państwo uzupełnić wiedzę o dodatkowe informacje to poniżej znajduje się link do jednego z naszych webinarów na temat konfigurowania biblioteki Toolbox.