W jednym z moich poprzednich artykułów opisałem proces projektowania felgi aluminiowej. Jednak czym jest felga bez opony? Dlatego w tym artykule skupię się na modelowaniu właśnie opony samochodowej. Postaram się użyć zarówno podstawowych funkcji, jak i wtajemniczyć niedoświadczonych użytkowników w nieco bardziej zaawansowane metody modelowania.
Ogólny kształt opony
Jak wiadomo, parametry opony dobieramy w stosunku do samochodu oraz felgi na którą będzie zakładana. W tym wypadku nie dysponuję modelem samochodu (jeszcze 😉) i nie będzie mi potrzebny, skupię na samym dopasowaniu opony do felgi. Z tego względu mam do wyboru 2 opcje: zbudować oponę w kontekście złożenia (budowanie złożeń od góry do dołu) albo zbudować oponę na części zewnętrznej (modelowanie wielobryłowe). Ze wzglądu na to, że częściej pracuje na modelach wielobryłowych, to w tym artykule przedstawię metodę z budowaniem części w kontekście złożenia. Dlatego też zaczynam od stworzenia pustego złożenia i wstawienia modelu felgi jako pierwszy komponent (główny i nieruchomy).
Żeby utworzyć nowy komponent na podstawie tego już wstawionego, nie używam operacji Wstaw komponent, tylko operację Nowa część. Następnie trzeba wskazać płaską ścianę lub płaszczyznę na którą ma być wstawiony szkic, w tym wypadku będzie to płaszczyzna przednia złożenia (trzeba ją wybrać z drzewka złożenia). SOLIDWORKS wstawi nową część i od razu wejdzie w tryb szkicowania.
W szkicowniku ustawiam widok normalny do płaszczyzny na której szkicuję, a następnie używam operacji Konwertuj elementy i zaznaczam ściany o które oparta będzie stopka opony.
Tak przekonwertowane krawędzie mogę użyć jako geometrii konstrukcyjnej albo użyć ich bezpośrednio do modelowania stopki opony. Jednakże w drugim wypadku przekonwertowane elementy wymagają małej modyfikacji, Pionowe krawędzie zaznaczyły się na całej średnicy, więc trzeba złapać punkt końcowy krawędzi i przypiąć go do końca łuku zaokrąglenia. Pozioma krawędź po prawej stronie jest dłuższa od krawędzi po lewej stronie, dlatego też trzeba ją odpiąć i nadać im relację Ustaw jako równe.
Dorysowuję oś pionową z początku układu współrzędnych. Z górnego końca osi rysuję poziomą linię punktu środkowego i zamieniam ją na linię konstrukcyjną. Szerokość tej linii będzie określała szerokość opony, więc nadaję jej wymiar 215 mm. Wymiar profilu opony będzie odległością pomiędzy tą linią poziomą, a poziomą linią kołnierza felgi. W tym wypadku nie wpisuję wartości wymiaru, tylko równanie: =’D2@Szkic1’*0.45. Gdzie ‘D2@Szkic1’ jest wymiarem szerokości linii poziomej, który trzeba wybrać kursorem myszy. 0.45 zaś jest profilem opony, co oznacza, że rozmiar opony będzie wynosił R16 215/45.
Jak w przypadku innych moich projektów, nie dysponuję dokładnymi wymiarami rzeczywistego produktu, dlatego kieruję się bardziej estetyką. Na jednym boku odrysowuję styczne łuki i nadaję im wymiary. Górny łuk jest styczny do poziomej linii konstrukcyjnej, łuk o promieniu R70 mm jest styczny do bocznej linii konstrukcyjnej. Dolny łuk o promieniu R20 mm jest styczny do łuku przekonwertowanego z felgi, ale nie jest zaczepiony za jej punkt końcowy. W tym wypadku chcę, żeby punkt końcowy przekonwertowanego łuku został przeniesiony do i połączony z narysowanym łukiem. Całość odbijam lustrem względem linii środkowej.
W analogiczny sposób rysuję wewnętrzną część opony. Dla ułatwienia górny i boczny łuk będą koncentryczne do odpowiadających im łuków profilu zewnętrznego (tych stycznych do poziomej i pionowej linii konstrukcyjnej). Żeby nie zaciemniać obrazu zbyt dużą liczbą wymiarów, wymiary łuków zewnętrznych zostały tymczasowo skasowane). Ogólnie szkic powinien być w pełni zdefiniowany. Zaokrąglenie poniżej wymiaru 10 mm ma promień R2 mm. Oczywiście tak narysowane łuki trzeba odbić lustrem na drugą stronę.
Dorysowuję jeszcze oś poziomą, wychodzącą z początku układu współrzędnych. Będzie ona potrzebna jako oś obrotu. Szkic można uznać za skończony, także kolejnym etapem będzie uzyskanie bryły opony. Wychodzę ze szkicu i wykonuję operację Dodanie/baza przez obrót. Od razu zmieniam też materiał modelu na Kauczuk krzemowy.
Na chwilę wychodzę z trybu edycji komponentu i wracam do głównego złożenia używając przycisku Edytuj komponent (lewy górny róg, na menu wstęg). Zwróć uwagę, że opona w tym momencie nazywa się u mnie: [Część2^Koło samochodowe]. Oznacza to komponent wirtualny o nazwie domyślnej Część w złożeniu o nazwie Koło samochodowe. Ja chcę mieć oponę zapisaną w oddzielnym pliku, dlatego klikam PPM w drzewku na ten komponent i wybieram Zapisz część (w pliku zewnętrznym). Warto wcześniej zmienić domyślną nazwę. Za to strzałka za nazwą komponentu informuje użytkownika o zewnętrznych odniesieniach. Więcej na ten temat pisałem w artykule: SOLIDWORKS – oznaczenia zewnętrznych odniesień.
